Καινούργιο: Τα «ηλεκτρονικά» που αγαπήσαμε και όσα ζήσαμε στα στέκια των 80'-90'

Νότης Ρεντίφης

Αναπολώντας μνήμες από την δεκαετία του 80 και τις αρχές του 90 σκέφτομαι πόσο τυχεροί ήμασταν όσοι ζήσαμε παιδικά χρόνια με στιγμές που έμειναν ανεξήτηλες στο πέρασμα σχεδόν 40 χρόνων από εκείνες τις εποχές που όσο μακρινές και αν είναι αφήνουν τα ίδια συναισθήματα και μια συγκίνηση ,ίσως και μελαγχολία και μια επιθυμία με κάποιο τρόπο να ξαναβρισκόμασταν σε εκείνα τα χρόνια.

Στο Καινούργιο η νεολαία σύχναζε στα «must» στέκια ,τα «ηλεκτρονικά» ,με μπιλιάρδα ,φλιπεράκια ,ποδοσφαιράκια κλπ. Δεν χρειάζονταν καν να υπάρξει συνεννόηση,τα στέκια για μετά το διάβσμα,το φροντιστήριο και το παιχνίδι στις αλάνες ήταν συγκεκριμένα.

Τα μπιλιάρδα των αειμνήστων μπαμπά Τάκη Βασιλείου, μπαρμπά Γιάννη Ρεντίφη στην ενορία Αγίου Δημητρίου,του Αγγελή και του Δημητρέλη (στον όροφο της καφετέριας) στην ενορία Αγίου Νικολάου ήταν τα στέκια ,από το νωρίς το πρωί ως αργά το βράδυ.

Τι να πει κανείς για τα Shinobi, tetris, Bubble Bobble, karate , Duble Dragon Gorillas, Pacman, Arcanoid ,το ποδοσφαιράκι και ένα σορό άλλα παιχνίδια που ένας έπαιζε και άλλοι δέκα παρακολουθούσαν και αγωνιούσαν ώσπου να βγει η πίστα και να νικηθεί το τέρας στον τερματισμό.

Ανεπανάληπτες στιγμές ,μοναδικές συγκινήσεις ,αθώες αντιδράσεις και αναμνήσεις ,πολλές και όμορφες.

Με ένα δεκάρικο ,δύο δεκάρικά ή ένα εικοσάρικο (κέρματα σε δραχμές) βίωνες όλα τα συναισθήματα!!!

Και όταν λέμε όλα ,ακόμη και τον φόβο και την αγωνία μήπως έρθει για έλεγχο «ο αστυνόμος» του τοπικού σταθμού της αστυνομίας αφού επισήμως, βάσει του νόμου, για να μπεις σε αυτά τα μαγαζιά, έπρεπε να ήσουν άνω των 17....

Όμως εκτός από αυτά τα στέκια ,υπήρχαν και τα στέκια που τα απογεύματα προβάλλονταν ταινίες από βιντεοκασέτες και δεν έπεφτε καρφίτσα από τους θαμώνες όλων των ηλικιών.

Στους αναπαυτικούς καναπέδες του Πέτρου του Καγιάντζα στη Χαραυγή , του ΜΑΧΙΜ και του Δημητρέλη όταν προβάλλονταν ταινία δύσκολα θα έβρισκες θέση αν δεν ήσουν αρκετή ώρα νωρίτερα.

Προσωπικά η αγαπημένη μου συνήθεια ήταν ,διπλή πίτα από τον αείμνηστο Θανάση Λιάπη(ακόμη μου έρχεται η μοναδική γεύση του λουκάνικου και του τζατζικιού) και μετά βουρ για πορτοκαλάδα και bubble bobble στου Βασιλείου.

Σαν χθες θυμάμαι την καρυδόπαστα στο ΜΑΧΙΜ (που πάντα έπαιρνα όταν είχε ταινία) και την πρώτη προβολή του RAMBO III

Μπορώ να αναφερθώ και σε πολλές άλλες αγαπημένες συνήθειες που είμαστε τυχεροί όσοι τις ζήσαμε, αλλά για την ώρα ας θυμηθούμε κάποια από τα παραπάνω στα βίντεο που ακολουθούν.

Υ.Γ: - Ούζο πορτοκάλι για πάντα!!!

-Το «TILT» το θυμάστε ;

-Δυστυχώς δεν υπάρχουν φωτογραφίες ...